تو مه جان ماره ته دا بمیرم همش سبزه زاره ته دا بمیرم
اگه دنیا سوز و سرما بوو همیشه بهاره ته دا بمیرم
نه نه ماه و نه روز تا که گت بووم ته مِر بی قراره ته دا بمیرم
اته راحت خو تنه آرزو تو شو زینّه داره ته دا بمیرم
اته دل به پش تو نخارده غذا همش لقمه خواره ته دا بمیرم
ته دس مشت اوله ته دوش وچه همش فکر کاره ته دا بمیرم
ته کار و ته زحمت چه بی منّته خب پرستاره ته دا بمیرم
جان مارا ته کشه ی خوی دا مه دلّ قراره ته دا بمیرم
خبی وینه بیه ته ور قرض گیرن چونکه انّه خاره ته دا بمیرم
همه ی غم و غصه ره دارنه دل کوی استواره ته دا بمیرم
تَ فرق نکنه و چه خار و بد چنّه با وقاره ته دا بمیرم
تِ ارمون اینه جمع بوون وچیله همه ی غمخواره ته دا بمیرم
اگه پر دنیّوو خنّه ی امید تو هم پرو ماره ته دا بمیرم
ته شرمنده مِ چی بوام جان مار تو چشم انتظاره ته دا بمیرم
بهشتم ته مزّ کچیک و کمه تو پره براره ته دا بمیرم
نظرات شما عزیزان:
لبخندهای گمشده در این حوالی ات
سجاده ای که پل زده بود از تو تا خدا
سجاده رها شده در بی خیالی ات
پیشانیت که طرح عبادت گرفته بود
ان چشم های زل زده بر خشکسالی ات
این لحظه ها که داغ مرا تازه میکنند
این لحظه های سوخته کم مجالی ات
این استخوان و پوست که از قامتت بجاست
این دست و پای دوخته بر طرح قالی ات
دست مرا بگیر ای عزیز بهشتی ام
بنشان کنانر پنجره های زلالی ات
دیروز سوختی که پروبال وا کنم
امروز میگدازم از اشفته حالی ات . . . .
تقدیم به همه مادرای عزیز دنیا
آمار
وب سایت: